Genelde altıgen şeklinde ve renkli naylon veya yağlı kağıttan yapılır. Bahar aylarında köyün yukarısındaki tepeliklerden, bazen de evlerin bahçelerinden uçurulur. Eskiden sadece çocuklar değil, büyükler de uçurtma yapardı. Ama öyle uçurtma peşinde koşulmaz, ağır abi Şeklinde takılınır, kırda bayırda gezerek değil, bahçeden salınarak uçurulurdu. Soranlara da köyün şivesiyle "Bizim oğlan ne zamandır istiyodu, ben de yapıveedim işte" şeklinde cevap verilirdi. En büyük uçurtma genelde Amasyalıların Osman Amcanınki olurdu. Ama en güzel uçurtmaları köyün aşağısında yaşayan, ancak şimdi ismini hatırlayamadığım zayıf, sarışın bir abimiz yapardı. Gökyüzünde süzülen uçurtmayı saatlerce seyretmek biraz haşarı çocukları pek kesmez. Olaya biraz hareket katmak için diğer çocukların uçurtmalarının kuyruğunu kendinizinkinin ipine taktırarak "kuyruk altı" denen yöntemle uçurtma devrilir ve yere çakılmasına uğraşılır. O da zevk vermezse, uçurtmanın kuyruğuna jilet bağlanarak, rakibin ipine dolandırılarak ipi kesilmeye çalışılır. Her dönemin kendine has oyunları ve oyuncakları vardır. Köyde bir bahar günü kafanızı kaldırıp gökyüzüne baktığınızda eğer havada uçurtma görüyorsanız mutlu olmalısınız. Çünkü köyümüz hala çocuklarla ve yüreği onlarinki kadar temiz ve çocuk kalabilmiş babalarla dolu demektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder